Τσιγάρο!

“Σταμάτα μου την αστραπή,
ν'  ανάψω ένα τσιγάρο…”
(Οδυσσέας Ελύτης “Τα Ρω του έρωτα”)

Το Πάσχα του 1985 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης κατά τη διάρκεια μιας εθιμοτυπικής επίσκεψής του σε στρατόπεδο, είπε μια φράση που έκτοτε μπήκε στο πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας. “Είμαστε Έθνος ανάδελφον”…
Η φράση αυτή, πέρα από τους πατριωτικούς συμβολισμούς που μπορεί να περιέχει, ενδέχεται να θυμίζει και άλλα πράγματα. Μεταξύ αυτών θυμίζει (π.χ.) και τα…“Καρέλια”.
Είναι κι αυτά τσιγάρα ανάδελφα. Διότι ενώ τα “Μάλμπορο”, τα “Κάμελ” και τόσα άλλα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, έχουν σε άλλες χώρες και τα “αδέλφια” τους, τα “Καρέλια” είναι μόνο ελληνικά. Μπορεί να έχουν επεκταθεί στα πέρατα του κόσμου (κάτι σαν τους…Έλληνες της διασποράς) όμως ποτέ δεν έπαψαν να είναι μόνο ελληνικά.
Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχει το Έθνος με τα…τσιγάρα.
Έχει (και δεν εννοώ εκείνο το παλιό γλυκοσέρτικο “Έθνος” του Κεράνη).
Έχει, γιατί είναι ώρες – ώρες που την Ελλάδα, την έχουμε σαν ένα τσιγάρο.
Πρώτα το καίμε και μετά φιλοσοφούμε πάνω του.
Καμιά φορά το καίμε και ανώφελα, λησμονημένο πάνω στο τασάκι.
Άλλες φορές φυσάμε τον καπνό του, φτιάχνοντας αυταπάτες.

Ίσως αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των εθνικών μας περιπτώσεων (κάποιες φορές), να είναι μια ξεχωριστή μοναδικότητα από τις τόσες του Έλληνα (“I am unique for I am Greek” όπως παινεύονται και οι ομογενείς μας στις ΗΠΑ). Διότι είμαστε μοναδικοί ως Έλληνες.
Ίσως και επειδή είμαστε αδιόρθωτοι, από ιδρύσεως του κράτους μας.

Η περίπτωση του Κολοκοτρώνη είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
Τον Κολοκοτρώνη, λίγα χρόνια μετά τον νικηφόρο απελευθερωτικό αγώνα του ‘21, όπου ηρωικά πρωτοστάτησε, από Αρχιστράτηγο τον είπανε “προδότη”. Και τον καταδίκασαν με την κατηγορία της “εσχάτης προδοσίας”.
Βεβαίως ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν προδότης. Ένας ελληνόψυχος εμπνευστής μιας ανεξάρτητης και ελεύθερης πατρίδας ήταν ο Γέρος του Μοριά.
Είχε όμως κάτι που ενοχλούσε την κρατούσα πολιτική κατάσταση της εποχής του.
Ήταν στέλεχος του κόμματος των Ρωσόφιλων (του Τσάρου) σε μια περίοδο που κυβερνούσαν οι Αγγλόφιλοι (με κεντρικό καθοδηγητή τον τότε ισχυρό Βαυαρό αντιβασιλέα). Όλοι αυτοί συνηγόρησαν, αποφάσισαν, σκηνοθέτησαν μια δίκη (για πρόεδρο Δικαστηρίου έφεραν δικαστή από τη Σκωτία !!!) και καταδίκασαν τον Κολοκοτρώνη. Τον έριξαν φυλακή και ξεμπέρδεψαν μαζί του.

Στην Ελλάδα όμως, ανέκαθεν η πολιτική κατάσταση είναι σαν τον καιρό. Αλλάζει μέσα σε μια “μέρα”. Έτσι, λίγο μετά, όταν ανέλαβε ο Όθωνας την εξουσία, οι ρωσόφιλοι Έλληνες πολιτικοί πήραν τα πάνω τους, άρχισαν να επηρεάζουν τα πολιτικά πράγματα, ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίσθηκε. Από προδότης και κατάδικος που ήταν, του απονεμήθηκε μέχρι και το ανώτερο αξίωμα του “Συμβούλου της Επικρατείας”.

Αυτά ήταν. Κι αυτά είναι. Αδιόρθωτα.
Αλλά και με κάτι τέτοια ζυμώθηκε το σύγχρονο Έθνος.
Δεν έγινε η σύγχρονη Ελλάδα με ένα μαγικό ραβδάκι. Δεν ήταν ένας υπερφυσικός στρατός μεταλλαγμένων καβουριών -σαν από ταινία φαντασίας- ο στρατός που πολέμησε στις Αλαμάνες και στα Δερβενάκια, στο Σαραντάπορο και στο Μπιζάνι, στην Πίνδο. Δεν ήταν ο Τζακ Σπάροου και το “Μαύρο Μαργαριτάρι” αυτοί που έκαναν τις ναυμαχίες. Έλληνες ήταν. Αληθινοί Έλληνες. Κοντινοί πρόγονοι. Οι Έλληνες ήταν αυτοί που πάντα αγωνίστηκαν σε ξηρά και θάλασσα.
Οι Έλληνες και πάλι θα αγωνιστούν, αφήνοντας στην άκρη τα “πολυτελή” αδιόρθωτα. Οι καιροί δεν αλλάζουν.