Για μία ακόμα χρονιά η αυλαία του εορτασμού της Παγκόσμιας Μέρας Θεάτρου βρήκε το θεατρόφιλο κοινό και τις θεατρικές ομάδες της πόλης μας ενωμένους με την κοινή αγάπη για τη θεατρική δημιουργία.
Στη δυναμική παροικία μας είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε δύο γεμάτες μέρες θεάτρου αλλά και να αναλογιστούμε την ιδιαίτερη διαδρομή στον χρόνο για τα θεατρικά δρώμενα στις Βρυξέλλες μέσα από τους φετινούς εορτασμούς των 40 χρόνων λειτουργίας του Ελληνικού Θεατρικού Εργαστηρίου.
Ιδιαίτερη όμως η φετινή Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου γιατί ο αγαπημένος θεατράνθρωπος, φίλος και συνεργάτης Γιάννης Οικονομίδης δεν ήταν μαζί μας. Η απουσία του βαριά για όλους, αλλά πιο σημαντική η τεράστια παρακαταθήκη την οποία μας άφησε, μέσα από το ήθος και την δημιουργία του στο χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Σήμερα το Newsville.be φιλοξενεί το σχόλιο της της εκπροσώπου του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου, Σίλιας Χριστοδούλου, την οποία και ευχαριστούμε για μία ακόμα φορά για τη συνεργασία μας.
«Εκτός από τα συγχαρητήρια που ο κάθε θεατής έδειξε με το θερμό χειροκρότημα του σε κάθε ηθοποιό, σκηνοθέτη, ερμηνευτή και συγγραφέα κειμένων, και θα μπορούσαμε να παινέψουμε τις χάρες του καθενός εκτενώς ξεχωριστά, είναι σημαντικό να υποκλιθούμε στα 4 από τα 9 κείμενα που παρουσιάστηκαν κι ήταν γραμμένα από «δικούς» μας ανθρώπους, της βρυξελλιώτικης ελληνόφωνης ομογένειας. Τα 3 του αείμνηστου και βραβευμένου κι απόλυτα καταξιωμένου μέντορα Γιάννη Οικονομίδη είναι ήδη γνωστά από την έκδοση του βιβλίου «Τα Αερόφυτα και πέντε θεατρικά ταχυδράματα».
Το κείμενο όμως της Βούλας Καγιάσα ξεχώρισε γιατί ήταν η πρώτη φορά που είδαμε να φέρνει κάποιος επί σκηνής την φωνή της επόμενης γενιάς μεταναστών. Σαν λογοτέχνης, μα και σαν επαγγελματίας ψυχικής υγείας που συμβάλλει στην αντιμετώπιση δυσκολιών ένταξης ατόμων με μεταναστικό υπόβαθρο στο Βέλγιο, το συγκεκριμένο έργο μου τράβηξε το βλέμμα και το ενδιαφέρον για πολλαπλούς λόγους, κι όχι μόνο γιατί το γέλιο αντήχησε τρανταχτά μέσα στην αίθουσα του de Lijsterbes.
Οι ηθοποιοί έδειξαν με τα λόγια, τις κινήσεις και τις εκφράσεις των προσώπων τους πώς όντως νιώθει ο μέσος έλληνας μετανάστης που πρέπει να αποχωριστεί όχι μόνο τις συνήθειες της «ερμηνείας» του κώδικα οδικής κυκλοφορίας στον τρόπο που χρησιμοποιεί τους δρόμους των Βρυξελλών μέσα σε αυτοκίνητο, ποδήλατο, πατίνι ή πεζός αλλά και κάθε κομμάτι του τρόπου ζωής που γνώριζε πριν πετύχει την υπέρβαση της ένταξης τόσο στον μικρόκοσμο της ελληνικής παροικίας όσο και στην ευρύτερη διάσταση του ‘ζούμε μαζί‘ του βελγικού συμβιβασμού να διαμένει και να κινείται κάποιος στις κοσμοπολίτικες Βρυξέλλες.
Αυτό που μας ένωσε όλους στην αίθουσα είναι ότι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για έναν συμβιβασμό που επιτρέπει να διατηρηθεί το βλέμμα της πατρίδας σαν αλώβητο σημείο αναφοράς, όπως ο Τεν-Τεν σε ξένη χώρα δεν αποχωρίστηκε ποτέ το τσουλούφι του. 
Με μεγάλη χαρά ανακάλυψα το τραγανιστό μπρίο της δημιουργού που σε ένα κείμενο με απίθανο τέμπο όντως έφερε απρόσμενα πολλά γέλια στα inside jokes – εκ των έσω χιούμορ μιας κοινότητας που διαβάζει τα χνάρια των δρόμων της ένταξης κάθε Ελλαδίτη στο βασίλειο της ‘Βρυξελλοπολιτείας‘ μας.
Η Nota Théâtrale Bruxelles με σατυρικά ιερόσυλη διάθεση απέναντι στον Καβάφη, κι ομολογώ ότι το εγχείρημα ήταν παρακινδυνευμένο ξενίζοντας εν δυνάμει τους λάτρεις της κλασσικής μας λογοτεχνικής κληρονομιάς, στάθηκε με εξαιρετικές ερμηνείες κι αριστουργηματικά άλματα στο σανίδι με την υπερβατική δύναμη της αγνής, ουσιαστικής κωμωδίας που φέρει την χαρά της κάθαρσης από τις δυσκολίες της ζωής όταν αυτές μοιράζονται γιατί οι άνθρωποι ταυτίζονται απόλυτα με αυτό που βλέπουν κι ακούν πέρα από τους καθρέφτες που μας κάνουν να στεκόμαστε και να αναλογιζόμαστε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε γιατί θέτουν υπαρξιακά ερωτήματα όπως είδαμε στα άλλα έργα που παρουσιάστηκαν στην ίδια εκδήλωση.
Μόνο όμως η Βούλα Καγιάσα κατάφερε να δώσει φωνή σε αυτά που ζει μεγάλο κομμάτι της παροικίας μας και να ξεγυμνώσει την θέση της μετά Βασίλη Οικονομίδη θεατρικής γενιάς για να δείξει την οδύσσεια αυτή του μετανάστη στις Βρυξέλλες του σήμερα. Είτε ο θεατής είναι παιδί της κρίσης που παλεύει για το μεροκάματο με πρόσκαιρα συμβόλαια ή σαν ελεύθερος επαγγελματίας, είτε είναι στα ‘πούπουλα και την πάλη‘ της οικονομικής άνεσης ενός υπαλλήλου πολυεθνικής ή μέλος της Ευρωφούσκας των εργαζομένων σε ευρωπαϊκά όργανα, είτε είναι παλαιότερης γενιάς μετανάστης, είτε είναι άνεργος, είτε στα πόδια του, είτε ανάπηρος να μην μπορεί να κινηθεί ούτε με πατίνι, είτε ο παροδικός επισκέπτης στην πόλη μας, μπορεί να νιώσει, να δει, ν’ αφουγκραστεί πώς δύο κόσμοι συγκρούονται όταν συνυπάρχουν και πώς το σώμα που φέρει μια νοοτροπία κι ένα πολιτισμό αναγκάζεται να σταθεί στον κοινωνικό χωρόχρονο πέρα από τις στρώσεις ρούχων που προσαρμόζονται στις καιρικές συνθήκες λόγω γεωγραφικών συντεταγμένων.
Η Βούλα Καγιάσα με τη Γεωργία Νυχά
Μπορώ να πω ότι θα αναμένουμε σαν θεατές κι άλλα τέτοια κείμενα αποστάγματος της ομογενειακής θεατρικής δύναμης κι από άλλους παράγοντες του θεάτρου κι από την Βούλα Καγιάσα συγκεκριμένα κι ίσως την επόμενη φορά με περισσότερα … outside jokes, δηλαδή ευκαιρίες για γέλιο που να αφορούν περισσότερους. Και για αυτούς που έμαθαν να οδηγούν στις Βρυξέλλες και για εκείνους που ξέρουν μόνο να οδηγούν στην Αθήνα με ένα επόμενο κείμενο που να μπορέσει να ταξιδέψει την εκπληκτικά εύστοχη πένα που γευτήκαμε πιο πέρα από το δικό μας μικρό ‘ΕΜΕΙΣ‘. Το ταλέντο άλλωστε δεν κλείνεται ποτέ πίσω από τοπικιστικούς τοίχους όταν είναι πηγαίο.
Κι αυτό που είδαμε, ανεξαρτήτως γούστων και κατανόησης του πλαισίου που παρουσιάζεται, είναι αυθεντικά πηγαίο. Η διαδικτυακή αυτή φυλλάδα κι ευχαριστώ εν παρόδω και τον Γιάννη Δήμα για αυτό το βήμα, έχει την δύναμη να είναι μια πόρτα που μπορεί να φανερώνει στο αχανές διαδίκτυο τι ακριβώς αξίζει να βγει προς τα έξω σε κάθε ‘ΕΣΕΙΣ΄ μας διαβάζει κι ενδιαφέρεται για το τι κάνουν οι Έλληνες των Βρυξελλών και πώς ζουν και σκέφτονται.
Και για να επανέλθω στην Nota Théâtrale Bruxelles, το κείμενο αυτό της Βούλας Καγιάσα ίσως θα είχε νόημα να ανέβει κάπου πιο πέρα. Σε διαδικτυακό βίντεο σίγουρα θα βοηθούσε νέους που επέστρεψαν ή νέους του μέλλοντος εδώ να δουν πώς ήταν ο κόσμος όταν οι γονείς τους πέρασαν ή εγκαταστάθηκαν στις Βρυξέλλες για να τοποθετηθούν υποκειμενικά απέναντι στην ταυτότητα ‘Έλληνας Βρυξελλιώτης‘.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Nota Theatrale (@nota_theatrale_bruxelles)
Αναμένουμε επίσης η επόμενη θεατρική σεζόν να μπορέσει να φέρει την φωνή της ξενιτιάς πιο μακριά από τις Βρυξέλλες μας κι ο συγκεκριμένος θίασος να την ακολουθήσει εξίσου βιρτουόζος, πλάι στους άλλους, στους δρόμους της μετουσίωσης σε ό,τι πραγματεύεται ο κάθε ερασιτέχνης ηθοποιός στις άλλες κοινωνικές τους ιδιότητες… Οι νότες άλλωστε, θεατρικές ή όχι, πάντα ταξιδεύουν πέρα από της κάθε σκηνής το πεντάγραμμο στα μονοπάτια της μνήμης, κι ο δρόμος είναι πάντα μακρύς…»
Θα τελειώσουμε ενώνοντας την φωνή μας με την Σίλια Χριστοδούλου για να ευχηθούμε στην Βούλα Καγιάσα καλές και δημιουργικές συνέχειες στα μονοπάτια του θεατρικού δυναμικού της παροικίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Σίλια Χριστοδούλου: «Η Nota Théâtrale Bruxelles στάθηκε στο σανίδι με την υπερβατική δύναμη της αγνής, ουσιαστικής κωμωδίας»"