Όταν θέλεις να πεις κάτι πρέπει να βγαίνεις και να το λες.

Την φράση την δανείστηκα από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Όταν μίλησε στην κάμερα του Newsville συνειδητοποίησα ότι οι τρεις μεγάλοι τραγουδιστές που έδωσαν το παρόν στο πλευρό του Jimmy Jamar είχαν δεχτεί απειλές και γράμματα αποτρεπτικά έτσι ώστε να μην έρθουν στις Βρυξέλλες. Να μην συμμετάσχουν στην ενίσχυση της εικόνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία για τους ανεγκέφαλους που έστειλαν το μήνυμα καθρεπτιζόταν στο πρόσωπο του Jimmy. Το έψαξα λίγο περισσότερο. Διαδήλωση, πανό, προκάτ μέχρι και για γιαούρτια μιλούσαν. Είχαν επικαλεστεί το αριστερό παρελθόν των τραγουδιστών. Θέλησαν να σαμποτάρουν την καλύτερη εκδήλωση που θα μπορούσε να οργανωθεί στις Βρυξέλλες ξεχνώντας ότι ο συμβολισμός και μόνο της ευρωπαϊκής πρωτεύουσας θα ήταν ότι καλύτερο ακόμα και για τα δικά τους “επιχειρήματα”.
Από την συνέντευξη του Λαυρέντη κρατάω τον ειλικρινή του λόγο, την εμπιστοσύνη του στα νέα παιδιά αλλά και την αγωνία του για το αν θα γυρίσει η κόρη του από το εξωτερικό. “ Όπου γη και πατρίς” μας είπε αλλά στα μάτια του φαίνονταν άλλα.
Στο τεύχος μας για πρώτη φορά φιγουράρει στο cover ένα πρόσωπο που δεν είναι Ελληνας. Όχι μόνο επάξια αλλά αρχίζω να πιστεύω πως καλύτερα θα ήμασταν με μία ντουζίνα “τέτοιους” ξένους παρά με χιλιάδες από τους “άλλους”. Κατά περίεργη σύμπτωση στο ίδιο τεύχος συναντάμε δύο νέους ανθρώπους που άφησαν την Ελλάδα και ήρθαν στις Βρυξέλλες. Ό ένας, ο νεότερος, μόλις δύο μήνες εδώ, μας μεταφέρει την εικόνα από τα
εικοσάχρονα μάτια του. Αγάπη για την Ελλάδα αλλά όχι για τους λίγους, που με τις “αλητείες τους” του έκλεισαν την πόρτα του γυρισμού. Ό δεύτερος στα 35 του, μας εκμυστηρεύεται πως οι ίδιοι λόγοι που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση τoν οδήγησαν στις Βρυξέλλες δέκα χρόνια πριν. Τότε που στην Ελλάδα το πάθημα του χρηματιστηρίου δεν άνοιξε τα ματιά των πιο πολλών. Σχεδόν από τύχη στις σελίδες του τεύχους αυτού, 12 από τους πρωταγωνιστές της παράστασης “κι αν διψάσεις για νερό..” μας δυναμώνουν το συναίσθημα με τρόπο αλληγορικό αλλά μας ταρακουνούν με τον λόγο τους: “Πως τα ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα που τώρα, χρόνια μετά δεν έχεις αλλάξει και όλα είναι το ίδιο επίκαιρα”. “Πήγα και ήρθα στις δύο πατρίδες..Εζησα έναν προσωπικό, σαρωτικό επιτάφιο και γύρισα στη βεβαιότητα της αγάπης…”.
Και στο τέλος του περιοδικού ο φίλος Robert να μας κοιτάζει με βλέμμα έντονο, με διάθεση κρίσης. Μπορεί και να χαμογελάει. Για τα χάλια μας, για την εικόνα που ο Jimmy Jamar θέλησε να αλλάξει, για τα γιαούρτια που μάλλον ντράπηκαν να φανερώσουν την απρόσωπη πέτσα τους.