Η εξέγερση της “πλύστρας” και οι “σεσημασμένοι” πολιτικοί.

Σημαδεύω σημαίνει στοχεύω, αλλά και βάζω ή επιθέτω σημάδι. Από αυτό βγαίνει και η «σήμανση». Τα παλιά χρόνια, που δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη η χρήση των δακτυλικών αποτυπωμάτων, η σήμανση των «κακοποιών» γίνονταν με ένα σημάδι στο σώμα τους. Χρησιμοποιούσαν ένα πυρακτωμένο σίδερο για να κάνουν το σημάδι στο δέρμα. Η σήμανση με τον τρόπο αυτό ονομάζονταν και καυτηριασμός. Έτσι προήλθε η λέξη «σεσημασμένος» αλλά και η λέξη «καυτηριάζω» (ως αντιστοιχία του «ελέγχω αυστηρά»).
Οι εκδοχές ποικίλουν. Στην Αγγλία του Εδουάρδου Στ΄ (1537-1553) η σήμανση ανθρώπων με πυρακτωμένο σίδερο ήταν καθιερωμένη δια νόμου, με ποικιλία «σημάτων»-πληγών κατά περίπτωση (κυρίως στο πρόσωπο) μέσω μιας βάρβαρης διαδικασίας. Στη ρομαντική εκδοχή της «σήμανσης» δια καυτηριασμού, η Μυλαίδη στους «Τρείς Σωματοφύλακες» του Δουμά, αποκαλύπτεται για ένα παρελθόν της, ως «σεσημασμένη πόρνη», από το ανεξίτηλο σημάδι στο μπράτσο της, που ήταν ένας…κρίνος!!!

Σεσημασμένος όμως δεν είναι μόνο ένας “εγκληματίας”. Σεσημασμένος μπορεί να είναι και ένας πολιτικός, διότι κι αυτός μπορεί να είναι “εγκληματίας”.
Για έναν κοινό “εγκληματία”, η απόδειξη για το ότι είναι σεσημασμένος, ήταν κάποτε ένα “σημάδι” στο κούτελο (εξ ου και η έννοια “κούτελο καθαρό”). Για έναν “εγκληματία” πολιτικό τα λόγια και οι πράξεις είναι που τον καθιστούν “σεσημασμένο”. Ίσως όμως κι αυτό…κάποτε.

Διότι σήμερα για κάποιους «σεσημασμένους» πολιτικούς της εποχής μας, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Αρκεί ένα καλό «πλύσιμο» και φεύγει κάθε “σημάδι”. Με τον ίδιο το λαό συχνά σε ρόλο…“πλύστρας”.

Το πολιτικό σύστημα που οδήγησε την Ελλάδα στα όρια της χρεωκοπίας, γεννήθηκε και γιγαντώθηκε έχοντας ως “ήρωες” συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα. Πολιτικά πρόσωπα που επιλέχθηκαν από τον κόσμο. Αυτά τα πολιτικά πρόσωπα θα έπρεπε σήμερα να είναι “σεσημασμένα” από τα λόγια και τις πράξεις τους. Δείχνουν όμως να επιμένουν στην πολιτική παραμονή τους, σα να ξεπλύθηκαν στην κολυμβήθρα όλα τα πολιτικά “σημάδια” που τους έχουν καταστήσει “σεσημασμένους”. Θεωρούν ίσως ότι ο λαός, για μια ακόμη φορά, αντί να τους έχει καυτηριάσει ανεξίτηλα (όπως θα τους άρμοζε), θα τους ξεπλύνει με την αμνησία του. Θεωρούν -συχνά αυτονόητα- τον λαό ως “πλύστρα”.

Έτσι ήταν οι ρόλοι στο μέχρι σήμερα πολιτικό σύστημα, έτσι τους θέλουν να παραμείνουν κάποιοι. Οι πολιτικοί πάντα “πλυμένοι” και “καθαροί” και ο λαός της αμνησίας στο ρόλο της “πλύστρας”.

Σήμερα όμως ο κόσμος άρχισε να φωνάζει. Για “απαλλαγή” από το “σάπιο πολιτικό κατεστημένο”. Για απεγκλωβισμό της πολιτικής ζωής από “εγκληματίες” πολιτικούς.
Στο χέρι της “πλύστρας” είναι ο απεγκλωβισμός. Να βάλει τέλος στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αφήνοντας “άπλυτους” τους “σεσημασμένους” πολιτικούς.

Λοιπόν. Μήπως ήλθε η ώρα για την εξέγερση της “πλύστρας” ;

ΥΓ 1
Πλύστρα ήταν και μια πρόγονος, η “Ψωροκώσταινα”. Ήταν το παρατσούκλι μιας υπαρκτής γυναίκας που την έλεγαν Πανωραία Χατζηκώστα, παλιά Αϊβαλιώτισα αρχόντισσα, που η προσφυγιά του 1821 την υποχρέωσε να εργάζεται ως πλύστρα. Μια απλή ταπεινή Ελληνίδα που αν και πλύστρα λειτούργησε με το πατριωτικό φιλότιμο, πολύ πιο υπεύθυνα από κάποιους υψηλούς αλλά “σεσημασμένους” πολιτικούς της εποχής της (και είναι εντελώς λάθος η προσέγγιση που ταυτίζει την “Ψωροκώσταινα” με την εξαθλίωση). “Πλύστρες” ή τέτοιας δύναμης πλύστρες μπορούν να είναι όλοι οι…απόγονοι. Το εντός εισαγωγικών ή όχι, είναι το ζητούμενο.

ΥΓ 2
Ονόματα “σεσημασμένων” απέφυγα να αναφέρω. Ο κάθε αναγνώστης ας το εξατομικεύσει. Όλοι έχουν άποψη.