Βέλγιο και δωρεά οργάνων – τι δείχνουν τα στοιχεία της Eurotransplant

Δεκατρείς Βέλγοι δώρησαν ένα ή περισσότερα όργανα μετά από ευθανασία τον περασμένο χρόνο, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσαν το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λουβένης (UZ Leuven) και ο διεθνής οργανισμός συνεργασίας Eurotransplant. Συνολικά 371 Βέλγοι δώρησαν τα όργανά τους πέρυσι – αριθμός σταθερός σε σύγκριση με το 2023.

Ο αριθμός των Βέλγων που επιλέγουν τη δωρεά οργάνων μετά θάνατον αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, με εξαίρεση τα χρόνια της πανδημίας του κορονοϊού. Ο συνολικός αριθμός δωρεών το 2024 από άτομα που πέθαναν από ευθανασία είναι ο δεύτερος υψηλότερος σε είκοσι χρόνια, μετά το 2023 (14). Εκείνη τη χρονιά, 3.423 άτομα είχαν επιλέξει την υποβοηθούμενη ευθανασία.

Το πιο συχνά χορηγούμενο όργανο είναι ο νεφρός (441), ακολουθούμενο από το ήπαρ (320) και τους πνεύμονες (105). Ο αριθμός των μεταμοσχεύσεων καρδιάς αυξάνεται, από 49 το 2023 σε 85 πέρυσι. Πραγματοποιήθηκαν επίσης 82 μεταμοσχεύσεις νεφρού και 24 μεταμοσχεύσεις ήπατος.

Οι λίστες αναμονής για μεταμόσχευση οργάνων παραμένουν σταθερές, με 1.474 Βέλγους να περιμένουν συμβατό δότη την 1η Ιανουαρίου 2025. Ο αριθμός αυτός είναι πρακτικά ίσος με αυτόν του 2023 περίπου την ίδια χρονική στιγμή (1.453). Η μεγάλη πλειοψηφία από αυτούς περιμένουν νεφρό (1.167).

Προηγείται το Βέλγιο

Το Βέλγιο ήταν η δεύτερη χώρα στον κόσμο, μετά την Ολλανδία, που νομιμοποίησε την ευθανασία το 2002. Ωστόσο ήταν στο Βέλγιο η πρώτη χώρα στον κόσμο στην οποία πραγματοποιήθηκε μεταμόσχευση οργάνων σε ασθενή μετά την ευθανασία, το 2005. Αυτή η πρακτική είναι δυνατή μόνο στο Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ισπανία, τον Καναδά και ορισμένες πολιτείες της Αυστραλίας.

Εφαρμόζονται αυστηρά κριτήρια για να καθοριστεί ποιο άτομο που δέχεται ευθανασία μπορεί να δωρίσει όργανα. Πρόκειται πάντα για άτομα με νευρολογικές διαταραχές ή αφόρητη ψυχική ταλαιπωρία. Για παράδειγμα, οι ασθενείς με καρκίνο ή μεταδοτική ασθένεια δεν μπορούν να δωρίσουν τα όργανά τους μετά την ευθανασία.

«Το Βέλγιο είναι ένας από τους διεθνείς πρωτοπόρους σε αυτό», λέει ο καθηγητής Arne Neyrinck, πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας Donors στο UZ Leuven. «Η ερώτηση ποτέ δεν τίθεται απευθείας. Είναι ένα αίτημα που πρέπει να έρθει από τον ασθενή. Βλέπουμε όμως ότι το ενδιαφέρον για αυτή την πρακτική αυξάνεται».