Ιούνιος 2012 στο φεύγα, Βungalow white, δίπλα στο ναυτικό όμιλο, φραπεδάκι, με θέα τη νυφούλα του Βορρά στα δυτικά. Στον απόηχο της εκλογικής αναμέτρησης η Σαλονίκη όπως και τα άλλα τα νησιά, μουδιασμένη επιστρέφει στις δικές της συνήθειες. Η ανακαινισμένη προκυμαία αριστερά δίνει μια γεύση από Ευρώπη, ο Πύργος κι ο Βουκεφάλας υπομένουν ακόμη ένα εργοτάξιο.., δεξιά, στα ψηλά, τα κάστρα με τις πύλες ανοιχτές, να σεργιανίζουν οι αμαρτίες της ημέρας.., εστιάζω στη μέση και λίγο αριστερά, μαζεύω σκόρπια λεπτά μέχρι να πιάσει 6, έτσι να κάνω μια και να τραβήξω το σκοινί, να χτυπήσουν οι καμπάνες της Μονής Λαζαριστών, the point with a view στο Θερμαϊκό. “Μήπως ξέρετε πότε ανοίγει η έκθεση;”, ρωτάω στην κοπελίτσα που μου φέρνει με χαμόγελο το τρίτο παγωμένο νερό. –“Ποια έκθεση;” – “Μώ την πίστη σ'”*, απαντάω σε άπταιστα ποντιακά, από μέσα μου. Έπιασε επτά και τα πρώτα στόρια στα περίπτερα της διεθνής έκθεσης βιβλίου άρχισαν να σηκώνονται βαριεστημένα. Πλησιάζω δειλά-δειλά, εντοπίζω, Κροπότκιν, Μπακούνιν, Νίτσε, Ρίτσος, Λουντέμης, Ντοστογιέφσκι, Καρκαβίτσας…, όλα τ’ αλφαβητάρια της νιότης μου… Παρουσίαση; ναι, ποιος πού, Αφροδίτη τι; Π. ! στη μέση είπατε, στις οκτώμισι, ευχαριστώ. Δεν ξέρω τι με τράβηξε τόσο πολύ, η αρχαία ελληνική της ομορφιά, το άσπρο λινό φόρεμα που χάιδευε ο Βαρδάρης, ο λόγος της, λιτός κι αληθινός, που έδινε μ’ ευαισθησία τους προβληματισμούς μιας γενιάς που δεν πρόλαβε να χαρεί το όνομα της, -τα 700 κοντεύουν 400-…. κάποια στιγμή ανέβηκε δειλά στο πιάνο κι έκλεισα τ΄αυτιά αφού δεν βρήκα κατάρτι να δεθώ σαν τον Οδυσσέα. Τόση ομορφιά μέσα σ’ ένα απόγιομα δεν την αντέχω.
Εννιάμιση στο πάλαι πότε μαθητικό στέκι μεταλλαγμένο σε sports-café. Ρίχνω μια ματιά στα τραπεζάκια. Η Ελλάδα της τελευταίας 10ετίας πίνει φρέντο και Kaiser, η φραπεδούπολη αντιστέκεται με όσες δυνάμεις της απομένουν να διατηρήσει το όνομα και τη θιγμένη αξιοπρέπεια… 3-1, 4-1, οι σφιγμένες γροθίτσες της Μέρκελ, gros plan στις οθόνες, προκαλούν μιαν απερίγραπτη οργή στους sportifs που συνοδεύεται με κραυγές εκδίκησης, χειρονομίες, ευφυείς … βρισιές, καθώς και παραγγελίες για τοστάκια. Γέλια, ανάθεμα, πικραμένα χαμόγελα και συννεφάκια καπνού από φρεσκοστριμμένα Old Holborn σε ρυζόχαρτο με φιλτράκι slim. Αθάνατο ελληνικό πνεύμα!
Μεσάνυχτα και βάλε, Βαλαωρίτου. Τελευταίο ποτό, καθαρό. Έχω την εντύπωση ότι σ’ αυτές τις εκλογές δεν χάρηκε πραγματικά κανείς. Νικητές και ηττημένοι στο ίδιο τραπέζι συζητούν για τα καθημερινά τους προβλήματα, για το colpo grosso, για το πείραμα, χωρίς τα συνήθη πειράγματα και τις ιαχές. Κανείς δεν πιστεύει πια, ούτε κι εγώ.
Περασμένες παρά κάτι, χαμηλός φωτισμός και άρωμα από Άρωμα. Αξύριστοι άνδρες ψιθυρίζουν βρομόλογα που δεν τόλμησαν ποτέ να πουν στο συζυγικό κρεβάτι και βγάζουν το άχτι τους με τη δύναμη που τους προσφέρουν τα 80 με 100 ευρώ που διαθέτουν έναντι επίσκεψης οδοντίατρου. Φεύγουν με το στήθος φουσκωμένο και το πορτοφόλι ξαλαφρωμένο. Έρχονται άλλοι… Η Μαίρη ζητά δεύτερο ποτό σε χρόνο DT, είμαι πλέον σίγουρος ότι όντως δούλευε στην express something. Εδώ τουλάχιστον κάνω consommation, εκεί ήταν μπουρδέλο, είπε και ζήτησε το τρίτο.
Πολύ περασμένες και μισή, Περαία, παραλία μεριά. Παρατηρώ την πληθωρική φουρνάρισσα να επιτελεί την αρτιότερη διαίρεση πάνω στη μερίδα μου, που ανταποκρίνεται σε κάθε κόψιμο του μπαλτά με αχνισμένες ανάσες. Ποτέ γυναίκα τόσο παχιά δεν ανέδιδε τέτοια αρμονία στις κινήσεις, τέτοια ομορφιά. Κοιτάζω το τεράστιο στήθος της που κινείται σαν να έχει δικές του αισθήσεις και βούληση, χαϊδεύει τον πάγκο, φλερτάρει με τον Inox φούρνο, αγγίζει το ψυγείο, βοηθάει με τα ταψιά… -Ορίστε, μία με κρέμα, θα πιείτε, κάτι;
-Γάλα, απαντώ υπνωτισμένος χωρίς να καταφέρω να σηκώσω το βλέμμα μου, Milko αν έχετε..
Πάνω από το δίσκο με τις ευωδιές της φρεσκοκομμένης μπουγάτσας και της κανέλας, στήνω αυτί, τα μυρμήγκια ξετρυπώνουν δειλά-δειλά, εκεί που σκέφτομαι ότι πρέπει να προλάβω τον ήλιο, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στη διακριτική αναγραφή: 100% σκόνη από γάλα Γαλλίας. Της μάνας σας και του πατέρα σας κωλόπαιδα του κερατά … Σηκώνομαι, μια μικρή ζάλη, ψυχραιμία λέω στον εαυτό μου…. είπαμε χαλαρά. Παίρνω πακέτο ακόμη μία με τυρί συν μία κουρού για τα ανιψάκια και ένα δεύτερο γάλα, ΑΓΝΟ αυτή τη φορά, για μένα.
Στο παρά πέντε, κάτω από το σεντόνι, αναλογίζομαι τις κουβέντες της διαδρομής, τον Δημήτρη που λέει εκατό φορές την ημέρα στο μικρό του γιο “μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις οι άλλοι να κάνουν σε σένα”, τόσο απλά… τον Τάσο, τον Βύρωνα, τον Νίκο…, όλους όσους ματώνει η τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια, αλίμονο παιδιά, είμαστε λίγοι… για ποιες Θερμοπύλες μου λες, γιατί μου σκουπίζεις το μέτωπο, τα χέρια σου είναι κρύα, πάντα κρύα ήτανε… συγνώμη, έλα πιο κοντά, έτσι… ξέχασα τι χρώμα έχουν τα μάτια μου μέσα στα δικά σου, μην βουρκώνεις, το παιδί κοιμήθηκε, καλά είμαι σου λέω… μόνο που ξεχνάω, κάθε μέρα κι από κάτι… γι αυτό δεν κοιμάμαι… πήγαινε εσύ… δε θέλω κουβέρτα, πάρτην αποδώ, μου γδέρνει το δέρμα και ξύνομαι, έχω γεμίσει πληγές, να δες! Αυτή είναι καινούργια, κάθε τι που ξεχνάω και μια πληγή, καταλαβαίνεις; Άσε με τώρα να θυμηθώ, άντε πήγαινε… στάσου! Ποιος ήταν ο άνδρας ο επιφανής που είπε πως κακό είναι και το να βλέπεις το κακό και να μην κάνεις τίποτα να το εμποδίσεις*, ή κάπως έτσι…. και προσπαθώντας να θυμηθώ, αποκοιμήθηκα, ή ξύπνησα, ή είναι κι αυτό ακόμη ένα παραλήρημα για δημα-σίευση.
Ιούλιος 2012, στο φεύγα κι αυτός, 20 χιλιόμετρα απ’ την Έφεσο, Κουσάντασι. Το πρώην ψαροχώρι και νυν θέρετρο την είδε trendy και ξενυχτάει με ολονύχτιο bazar σε 2 ταρίφες, – μία για τους ντόπιους, άλλη για τους επισκέπτες-, και με σπασμένα αγγλικά στα σοκάκια με τα εξαώροφα καταλύματα: ***- Where are you? -Greece. –Bacanak! Where Greece? -Saloniki. -Atatürk born Selanik, like you … Να που όλα μπερδεύονται και πάλι εκνευριστικά… Ηaydi *** μάζεψε το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία, λέω στο κορίτσι μου που με κοιτάζει απορημένα…
—————————————————————————————————————————
* Παροιμιώδης έκφραση, Βυζαντινής προέλευσης, χρησιμοποιείται στις μέρες μας και ως ένδειξη αγανάκτησης
** All that is necessary for evil to succeed is for good men to do nothing, Edmund Burke. Το μόνο που χρειάζεται το κακό για να πετύχει είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα
*** Παρατηρήσεις: To From απουσιάζει πεισματικά, Bacanak: μπατζανάκης –δάνειο από τα τουρκικά- , Ηaydi: άιντε ή άντε – πιθανώς δάνειο από τα τουρκικά- . Το Βικιλεξικό καταγράφει στην ελληνική γλώσσα περίπου 400 λέξεις δάνεια από τα Οθωμανικά Τουρκικά. Αν το σκεφτεί κανείς, αναλογεί μία λέξη το χρόνο, δεν είναι και πολύ….
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Διαδρομές"