Χρήστος Ηλιάδης, Ελληνική Κοινότητα Βρυξελλών

από τον Γιάννη Δήμα, φωτογραφία: Oleg Degtiarov/ Newsville.be

Ο  Χρήστος Ηλιάδης γεννήθηκε στην Βέροια το 1982 και ήρθε μετανάστης στο Βέλγιο το 1990. Εργάζεται ως ιστορικός στο Πανεπιστήμιο ULB, ενώ ταυτόχρονα είναι καθηγητής ιστορίας σε βέλγικο σχολείο. Είναι συνιδρυτής και πρόεδρος της νεολαίας του Συλλόγου Ποντίων Βρυξελλών από το 1998. Το 2001 έγινε μέλος της επανίδρυσης της νεολαίας της ΕΚΒ, και είναι αντιπρόεδρος με την παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ στο τωρινό συμβούλιο της ΕΚΒ.

Κύριε Ηλιάδη, μετά από χρόνια ενασχόλησής σας με την Νεολαία, αποφασίσατε να ασχοληθείτε και πάλι με τα ομογενειακά κοινά. Ποιες οι διαφορές του ΔΣ της ΕΚΒ και του ΔΣ της Νεολαίας;
Τα δύο Δ.Σ. μπορεί να έχουν διαφορές στα πρόσωπα, στην δημιουργικότητα και στην συσπείρωση νέων ανθρώπων από την μία καθώς και στην βαθμίδα των αποφάσεων που παίρνονται. Το ΔΣ της Κοινότητας για παράδειγμα έχει άτομα κάποιας ηλικιακής πείρας τα όποια έχουν τις «καλές γνωριμίες» ώστε να βρουν πόρους ή να διοργανώσουν κάτι το πιο «επίσημο». Παρουσιάζουν όμως ένα κοινό στοιχείο: την έλλειψη στρατηγικής, η οποία θα φέρει αποτελέσματα στη μαζικοποίηση του φορέα με ταξικό προσανατολισμό και την αποτελεσματική δράση, η οποία απαντά πραγματικά στις κοινωνικές, πολιτιστικές, εργασιακές και οικονομικές ανάγκες των Ελλήνων μεταναστών. Αν όμως μπορούμε, σε κάποιο βαθμό, να δικαιολογήσουμε την αυθόρμητη, και πολλές φορές αφελή δράση της νεολαίας, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τα ΔΣ της Κοινότητας στα οποία συμμετέχουν πολιτικές παρατάξεις οι οποίες μπαίνουν με πλειοψηφία και έχουν περισσότερη πολιτική ευθύνη για την κατεύθυνση που της έδωσαν, έστω και αν τα περισσότερα κομματικά μέλη που μπαίνουν μέσα στα ΔΣ πάσχουν από ιδεολογικό-πολιτικό υπόβαθρο.

Περιγράψτε μας με λίγα λόγια την συλλογική εικόνα της ΕΚΒ αυτή την στιγμή και πείτε μας ποιες είναι οι κατευθύνσεις προς τις οποίες έχει αποφασίσει να κινηθεί για να προσελκύσει την νεολαία;
Οι Έλληνες μετανάστες έχουν αποξενωθεί από τις ελληνικές Κοινότητες, όχι μόνο στο Βέλγιο, αλλά και σε κάθε χώρα της Ευρώπης που οι ελληνικές Κοινότητες πήραν χαρακτήρα διοργανωτή εκδηλώσεων και αποποιήθηκαν  το πηγαίο να ασχολούνται με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, τις εξελίξεις στο Βέλγιο, να παρεμβαίνουν, να διεκδικούν, να  κατακτάνε, να ανατρέπουν και να διευκολύνουν την καθημερινή ζωή του έλληνα μετανάστη στο Βέλγιο και της οικογένειας του όπου και να βρίσκεται αυτή, στο Βέλγιο ή στην Ελλάδα. Το πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων της Κοινότητας μπορείτε άνετα να το βρείτε και μέσα από την Γραμματεία της το ζήτημα είναι ότι αυτά είναι ωραία αλλά δεν είναι αυτά που θα βάλουν σε δράση τους έλληνες μετανάστες και την νεολαία που βλέπει να υψώνονται τοίχοι μπροστά στο μέλλον της, και στην Ελλάδα και στο Βέλγιο . Τα προβλήματα είναι παρόμοια: καπιταλιστική κρίση, αντιλαϊκά μέτρα,  αυξανόμενη ανεργία και στις δύο χώρες, ιδιωτική πρωτοβουλία και κατηγοριοποίηση της εκπαίδευσης, κ.λπ. Δείτε για παράδειγμα το ζήτημα του ελληνικών σχολείων στο εξωτερικό. Η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ πέρασε νόμο στην Ελλάδα που οδηγεί, ουσιαστικά στο κλείσιμο των σχολείων. Οι κυρίαρχες παρατάξεις στο ΔΣ δεν έκαναν τίποτα για αυτό, παρά μόνο μία τυπική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαΐου, ενώ το ΚΚΕ χτυπά τον κώδωνα κινδύνου και κινητοποιείται από πέρυσι.

Μετά από δέκα χρόνια στην ΕΚΒ, σε ποιο σημείο εντοπίζετε καλύτερα τον δικό σας ρόλο και την συμμετοχή και ποιοι είναι οι προσωπικοί στόχοι που έχετε θέσει;
Στην Ελληνική Κοινότητα η δράση μου δεν είναι πλέον μόνο σαν Χρήστος Ηλιάδης, όπως όταν ήμουν στη Νεολαία, αλλά σαν μέλος του ΚΚΕ. Και το ΚΚΕ προσπαθεί να κρατήσει τις Κοινότητες μεταναστών μαχητικές –αγωνιστικές για αυτούς που ζούνε χρόνια εδώ, για αυτούς που έρχονται σε μια χώρα νέα να δουλέψουν χωρίς μερικοί καν να ξέρουν την γλώσσα, θύματα πολλές φορές επιτήδειων δουλεμπόρων όπως στην Γερμανία που τους αφήνουν να πεθαίνουν κάτω από γέφυρες ή τους στοιβάζουν σε διαμερίσματα 10-10… Πρέπει να διεκδικεί η Ελληνική Κοινότητα από την βελγική και ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο πόρους, αλλά να έχει και αιτήματα εργασιακά και κοινωνικά για τους Βέλγους και τους μετανάστες στο Βέλγιο.

Δημοτικές εκλογές στο Βέλγιο σε λίγους μήνες. Πείτε μας την άποψή σας για την παρουσία Ελλήνων υποψηφίων στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης Το Διοικητικό Συμβούλιο έχει πάρει απόφαση για κάποιες κινήσεις προς αυτή την πλευρά;
Το ΔΣ έχει πάρει την απόφαση να ενθαρρύνει τους Έλληνες στο Βέλγιο να γραφτούν ως υποψήφιοι στις Δημοτικές εκλογές του Βελγίου. Εμείς καταψηφίσαμε αυτή την απόφαση.  Έχουμε ενημερωθεί ότι θα είναι κάποιοι από το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας υποψήφιοι με τον Σοσιαλιστικό Κόμμα του Βελγίου (P.S.) ένα κόμμα με σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό πρόγραμμα σαν το ΠΑΣΟΚ που προφασιζόμενο ότι δημιουργεί θέσεις απασχόλησης δίνει ζεστά καυτά εκατομμύρια, και τρομερές φοροαπαλλαγές σε μονοπώλια όπως η ArcelorMittal για να πάρουν την παραγωγή τους και να την πάνε σε χώρες με φτηνότερα μεροκάματα. Η ψήφος είναι πολιτική τοποθέτηση έγκρισης ή απόρριψης. Ο Έλληνας μετανάστης δεν πρέπει να πάει να ψηφήσει με γνώμονα εάν κάποιος είναι Έλληνας ή όχι, αλά να μη δώσει ψήφο σε κόμματα που ενισχύουν την ανεργία, την διχόνοια Βαλονίας-Φλάνδρας, την Φοροληστεία, την διχόνοια Βέλγων-Μεταναστών. Τα συντηρητικά, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα συνεργάστηκαν στο Βέλγιο για να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, περιορισμού του δικαιώματος για το ταμείο ανεργίας, κατάργηση 196 διαδρομών του STIB-MIVB, αύξηση της φορολογίας, κατάργηση της ΑΤΑ στο Βέλγιο. Η πολιτική αυτή έχει υπεύθυνους τα κόμματα της διαχείρισης του καπιταλισμού στο Βέλγιο και πρέπει να καταδικαστούν και με την ψήφο των Ελλήνων στις εκλογές αυτές. 

Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο μεταναστευτικό κύμα το οποίο καταφθάνει στις Βρυξέλλες αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και επαγγελματική αποκατάσταση. Πως μπορεί η ΕΚΒ να βοηθήσει τους ανθρώπους αυτούς και εσείς τι είναι αυτό το οποίο θα τους συμβουλεύατε;
Όπως αναφέρω και προηγούμενος πρέπει να είναι ο χώρος μέσα από τον οποίο θα διεκδικούν, θα κατακτούν, είναι σημαντικό να υπάρχει η Ελληνική Κοινότητα σαν αποκούμπι των μεταναστών. Αυτούς τους νέους μετανάστες τους λέμε ότι δεν είναι μόνοι τους. Ότι έχουν  στήριγμα το ίδιο αποκούμπι που έχουν οι εργαζόμενοι  στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ, που δίνει σκληρή μάχη σε δύσκολο περιβάλλον, σε χώρες που το κομμουνιστικό  κίνημα είναι αδύνατο και το εργατικό κίνημα συμβιβασμένο, κατά τα πρότυπα του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Ελλάδα. Θεωρούμε ότι για να υπερασπιστούν πραγματικά οι ανάγκες τους, χρειάζεται κι εδώ να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του ΠΑΜΕ.
Μιλάω για το ΠΑΜΕ διότι θεωρώ πως η πείρα  έχει αποδείξει ότι η πάλη για τα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα μπορεί να αποκτήσει δυναμική όταν βρίσκεται σε σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα και στοχεύει στην ανατροπή του, κατανοώντας όλο και περισσότερο ότι όλα θα κριθούν από το αν η εξουσία θα περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης, των παραγωγών του πλούτου, ή θα παραμείνει στα χέρια των λίγων, των πλουτοκρατών.

Σε ένα πολιτικό σκηνικό το οποίο διαρκώς αλλάζει και με κοινωνικά δεδομένα τα οποία μεταβάλλονται μέρα με την μέρα, ποια πιστεύετε εσείς ότι είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία θα πρέπει να έχει ένα πρόσωπο για να μπορέσει να συμβάλλει ουσιαστικά στην ΕΚΒ;
Για να δώσω απάντηση σε αυτό θεωρώ ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση ότι δεν ζούμε σε δημοκρατία η οποία βασίζεται στο ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσιοι, αλλά υπό μία δικτατορία η οποία αναπαράγει με κάθε τρόπο τις κοινωνικές ανισότητες ώστε να κρατήσουν τα προνόμια οι λίγοι. Πρέπει δηλαδή να συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι, σε ένα οργανωμένο σύστημα που δουλεύει για το συμφέρον των μονοπωλίων, δεν μπορεί ένα χαρισματικό πρόσωπο όπως στην ελληνική μυθολογία ο “Ηρακλής “ να τα βάλει με όλα τα τέρατα του συστήματος. Αυτά είναι παραμύθια για καληνύχτα. Χρειάζεται οργανωμένη πάλη σε οργανωμένο κίνημα με αιτήματα ρήξης. Όπως το ΚΚΕ τοποθετεί την ευθύνη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την ουσιαστική συμβολή για την βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου  σε κάθε έναν από εμάς προσωπικά να διεκδικήσει την εξουσία για την τάξη του, να σχεδιάζει την οικονομία χωρίς τους εκμεταλλευτές πάνω από το κεφάλι του, έτσι θεωρούμε πως και στη Κοινότητα, βελτίωση μπορεί να φέρει μόνο η συλλογική δράση με ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό. Να πάψει να πιστεύει ο καθένας ότι ψηφίζοντας κάποιον έχει συμπληρώσει το καθήκον του, διότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει, και δεν πρόκειται να αλλάξει, από λίγους που τους αναθέτουμε στην καρέκλα.