Ο καθρέφτης
Κοίταξε ξανά στον καθρέπτη αφηρημένος…αλλά δεν είδε το είδωλο του. “Γαμώτο, …πρέπει να κάνω κάτι επιτέλους…, έχω χάσει τον ύπνο μου.”
Τον πήχη λίγο πιο ψηλά
...στην απλή συζήτηση, στην επιλογή μιας συνεργασίας, στον καθημερινό στόχο, στην "ομογενειακή" προσπάθεια, στην εθνική συνείδηση.
Η εποχή της Αναξιοπιστίας.
«Κι έτσι πλησίστιοι ταξιδέψαμε, πετώντας σα να ΄τανε περιττό και άχρηστο φορτίο τις κοινωνικές αξίες, τις ιδέες και τις ιδεολογίες. Χωρίς πηδάλιο, αφήσαμε τον ούριο άνεμο του ανεξήγητου ευδαιμονισμού να μας πάει…(συνέχεια)»
Δίπλα μας είναι όλα.
Μπαίνω βιαστικά στο ραδιόφωνο του Σκάι για να αλλάξω σκέψεις και πέφτω πάνω στην συνέντευξη του GAP: «..πονάω θλίβομαι..Πονάει; χαμογελάω..»(συνέχεια)
Μία συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ.
Ίσως καλύτερα που δεν μπήκε στα γρανάζια του ελληνικού συστήματος που είναι φτιαγμένο για να αποβάλει τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν.
Το συναίσθημα της αηδίας.
“Πρόσωπα οικεία ζωντανεύουν μέσα στις σελίδες, σεργιανίζουν οι αναμνήσεις στα σοκάκια της μνήμης, τόποι γνωστοί, αδιέξοδοι, γόνατα ματωμένα
, οι αποτυχημένοι που αγάπησα, οι επιτυχημένοι που μίσησα, τελικά ποιος κέρδισε και τι;…”
Γιατί Θεέ μου ;
Με αφορμή την τραγική απώλεια των Βέλγων μαθητών και το παρόμοιο δυστύχημα στα Τέμπη πριν από 9 χρόνια.
